|
|
#1
20 November 2008, 08:32
|
|||
|
|||
sen varken... ve şimdi yoksun....
Neydi yeniden bu kalemi yeniden elime aldıran, herkesten köşe bucak sakladığım, kendime bile itiraf edemediğim duygularımı buraya dökmeme sebep olan şey neydi... Neyse sebebinin ne önemi var... Yazıyorum işte...
Günler, haftalar, aylar geçti.. Yıllar geçti gidişinin ardından. Gidişinle her şey değişti benimle beraber... VArlığınla sahip olduğum ve varlığınla büyütüğüm o sonu gelmeyecek sandığım ümitlerim de gitti seninle beraber.KEşke gitmekle kalmayıp ölen o umutlarımla beraber sen de ölebilseydin yüreğimde. HAni insanın ancak ölmesiyle beraber yok olan değerleri vardır ya, sen de öyleymişsin meğer de ben bunu hep inkar edermişim. "Küçüğüm" derdin hatırlar mısın bana sarılırken,öperken... Yanındayken güvende hissederdim kendimi. Hayat sendin, can sendin, ömür sendin... Seninle başlamıştı varlığım seninle devam edecekti. Hesaba katmamıştım ki bu varlığın gidişinle sona ereceğini. Sen varken böyle acımasız değildim; bağırmak-haykırmak için yer aramazdım. Mutluydum yanında, her şeydin, hayattın, neşeydin, mutluluk sendin... Sen varken böyle sıradan değildi dünya. Seninle beraber ayrı bir anlam kazanırdı her şey. Her şeyin ayrı bi lezzeti vardı benim için. Tat sendin.... Sen varken zamanın bir anlamı vardı, bir değeri vardı gözümde. Zaman seninle değerlenirdi.Her anını yüreğime doldurarak yaşardım senle geçen bütün saniyeleri.Zaman sendin, zamanı anlamlı kılan sendin... Sen varken aşk vardı. Farklı bir boyut kazanırdı sıradan olan şeyler. Sen vardın ya yanımda dünya umrumda değildi. Dünyamdın sen benim, varlığım sendin... Sen varken sevgi vardı. Sevmeyi öğretirdik sevmek nedir bilmeyen gönüllere... Yürek sendin... Sen varken her şey kolaydı. Zor olan tek bir şey yoktu. Çünkü bilirdim yanımda benim "KOCA ADAMIM" olduğunu. Her an güvendeydim, onun için her şeyle ve herkesle savaşmaya hazırdım. Başkalarına zor gelen bana sıradan gelirdi. Savaş sendin, güç sendin... Sen varken edilen dualar vardı; hepsi seninle başlayıp seninle biten. Hepsi yürekten gelen. Göklere uzattığım ellerim sendin... Sen varken gece olmazdı. Günüm hep aydınlıktı. HEr şeyin ayrı bir ışığı vardı. Işığım sendin... Sen varken tek mevsim yaşanırdı dünyamda. Her güzel şeyin başlangıcı olan ilkbahar. Zaman salisesine milyonlarca anlam katarak ilerlerdi de, bir an olsun ne gündüzüm gece olurdu; ne de ilkbaharım sonbahar... Sen yoksun, yine tek mevsimde yaşanıyor günler. Gidişinle başlattığın sonbahar şimdi yerini karanlık kışlara bıraktı. Sen yoksun, tek vakit yaşanıyor günler. Her yer karanlık, her yer hüzünlü. Her yer yorgun ve umutsuz... Sen yoksun ya, aşk yok, sevgi yok, ümit yok, dua yok... Sana çıkan tüm yollar kapalı; zerre kadar ümit yok... Sen yoksun ya ben de yokum. Seninle beraber başlayan varlığım, seninle beraber devam edemedi güzellikleri ve mutlulukları yaşamaya. Gözlerinde bulduğum hayat yerini soğuk cehennemlere bıraktı... Koca adamım, kara yazım, gidişinle beraber yok ettin her şeyi... 
|
Ağaç şeklinde
