|
|
#1
3 August 2008, 00:09
|
|||
|
|||
Çanakkale GeÇİlmez
10 Ağustos 1915 Conkbayırı'nı almak ve bütün boğaza hakim olmak için İngilizler 20.000 kişilik bir kuvvetle günceler kazdıkları siperlere yerleşmişler,hücum anını bekliyorlardı.Gecenin karanlığı tamamen kalkmış,tan ağarmak üzereydi.8.tümen komutanı ve diğer subaylarını çağırdım:
__Mutlaka düşmanı yeneceğinize inanıyorum ancak siz acele etmeyin,evvela ben ileri gideyim,size ben kırbacımlar işaret verdiğim zaman hep birlikte atılırsınız.Bu durumdan askerlerini de haberdar etmelerini istedim.Hücum baskın şeklinde olacaktı.Sakin adımlarla ve süzülerek düşmana 20-30 metre yaklaştım.Binlerce askerin bulunduğu Conkbayırı'ndan ses çıkmıyordu.Dudaklar sessizce bu sıcak gecede dua ediyordu.Kontrol ettim.Kırbacımı başımın üstüne kaldırıp çevirdim ve birden aşağı indim.Saat 4.30 da kıyametler kopmuştu.İngilizler neye uğradıklarını şaşırmıştı.^^Allah Allah^^ sesleri bütün cephelerde,karanlıkta gökleri yıkıyordu. Her taraf duman içinde ve heyecan her yere hakim olmuştu.Düşmanın topçu ateşi büyük çukurlar açıyor,her tarafa şarapnel ve kurşun yağıyordu.Büyük bir şarapnel parçası tam kalbimin üzerine çarptı,sarsıldım,elimi göğsüme götürdüm,kan akmıyordu.Olayı Yarbay Server Bey'den başka kimse görmemişti.Ona parmağımla susmasını emrettim.Çünkü vurulduğumun duyulması cephelerde panik yaratabilirdi.Kalbimin üzerinde bulunan saat param parça olmuştu.O gün akşama kadar birliklerin başında daha hırslı olarak çarpışmıştım.Yalnız bu şarapnel vücudumla kalbimin üzerinde aylarca gitmeyen derin bir kan lekesi bırakmıştı. Aynı günün gecesi,yani 10 Ağustos günü,beni mutlak ölümden kurtaran ve parçalanan saatimi Ordu Komutanı Liman Von Sanders Paşa'ya hatıra olarak verdim.Çok şaşırmış,heyecanlanmıştı.Kendisi de alıp cep saatini bana hediye etti.Bu hücumlarda İngilizler binlerce ölü bırakarak tamamen geri çekildi ve Çanakkale'nin geçilmeyeceğini iyice anlamış oldular. 
|
Normal
