Nupelda...

Seviyorum Nupelda altını çiz...

Silkdiğim kovalamacalardan kıvamını bulmamış bakışlar sekdırdim Omuzlarımda...Firavuncukların koşuştukları rakamlarda başıboş kovanlardan yeller uğuldattım ''ar'' ını takbil eyleyen...

ve Aglattılar şarkımızı fırat oldu... nupeldam öldürme...

şimdi elınde kırbaç sırtımda şaplattıgın.. dicle ki nice denizleri cıkarırdı cebinden aya karşı uzanışında utanırdı şehnaz örüşlerini serip kıyısında can yakmaya..Rüzgarın hemhelerini şu titremelerle ağız dolusu gülerdi..Mecnun gel edince lakin saclarını ihanetler caldı böğrünü bir ikindi uykusunda göz yumduğu denizlerde kargalar olup aşırdılar incisini...En cirkinlere bile elletir oldular ona her bir yerlerini... Etini gögsünde yayan bir yetmedir dağ gibi yetimliği..''Rüstem e minder düşman e beter idi...'' Oysa esirin..

Yinede uçu verecek toz sanma ıslığında... Balık avuçlarında mutandan sözler cağlatanda O...

Nupelda nokda ile başlamaz cümle ile... Kağıttan ucakların bombardımanında.. Sahicikden yara alınmazdı bildiğim...'' baldır an'' derdi gecmişim... bitişdirdim...

Öfkesine yer oynatan akışına emva'acının dağda'gasına... Keşmekeşliğine katan perizade...Kime ayrışırsın... Karan(lık) fillerde hortumladığın kundaklık gülüşlerimin dil yarığında yakınlığımı uzaklaşdıran taşlar döşedeğin yolları halat yapdım boynuma... kırk satır hıncım..kırk satır kinim.. sürüklen parcalan..

Yarasalar rağmına Suyun Suya aydınlığa... Gözlerimin Şehadetine...

Seviyorum Nupelda Üstünü çiz...

eyvallah...


Murat SÂKİ

Önce yalnızlıklarımızı vurdular ve kalabalıklaştırdılar yalnız yanlarımızı.Siren seslerinin sessizliğini içimize gömdüler daha sonra.Zulüme kafa tutan tüm italik düşüncelerimiz silikleşti yeryüzü sahifesinde.Bir sabah namazı çıkışı vuruldu en dik duran kelimemiz.

"Yükselsene Metin" emri gelmişti çünkü öte tarafta.Ve o kainatın en yüce noktasına yükseldi esaretlere boğulmuş cesaretlere uzak kalarak.Ama biz silik haritalarda dikkat çekmeyen küçük cümleler olarak kaldık kitaplarda.İniltiye dönen ağıtlarımızı haykırışa çevirememenin ezikliği vardı hala üzerimizde.Önce elimiz ayağımız sonra yüreğimiz bağlandı farkettirilmeden.Oysa biz hep "bağlansa elim ayağım bağlanmazki yüreğim" derdik.Demekki dilden çıkana değil yürekten çıkana kelam diyordu arşın yazıcıları.İşte böyle eritildik ve işte böyle eridik biz...

Coğrafya bilmeyen pranga aşinası ayaklarımızı kestiler daha sonra.Çocukların sevinçleri hüzne çevirildi en acı rüzgarlar Kudüs sokaklarını yalarken.Mescid-i Aksa derdi bir yanımız ama boş bırakırdık Süleymaniye'yi.Süleymaniye Mescid-i Aksa'nın akrabası olmamışmıydıki.Aynı kanın sürüldüğü aynı taşlarla kurulmadımı ikisi.Süleymaniye'den varılamazmıydı Mescid-i Aksa'ya.Bunu hiç sormadık sorulara yabancı olmayan dimağımıza.İşte biz hep böyle uzaklaştık benliğimizi şenlendiren muştulardan.Ve biz mum gibi durduk şamdanlarda.Etrafımıza siyah perdeler çektik.Eridikçe etrafımızı kararttık.Oysa biz bu değildik.Cehennem kadar yakmalı güneş kadar ısıtmalıydık etrafımızı.Neydi hata.Neydi yanlış.Sormaya cesaret edemiyordum bu yazımı bitirdiğimde.Mazur görün utancımı yine kalemim kaşınıyor...


Murat SÂKİ

Yağmura güneş giydirip
Gölgeleri ıslatmak gibiydi
Sizi sevişim
Üşümek kadar yalpalayıcı
Ve düşmek gibi sarsıcı
Ama tutunamadım size
Ve tutamadım
Siz(sizliğ)i
-Ve mâ volve nefsi-

Şimdi
Usta marangozlardan çıkmış
Sakatatlarla seslenir buzulum
---->frengi+frengi+frengi

Bana bir daha bakın
Hayır öyle değil
Körlüğünüzle bakın
Öyle bir bakın ki
Sökülsün içimdeki put
Sonra sıkın avcunuzu
Yumruk yumruk devrilsin
Alnımdaki yahudi akrebi
Ve soksun kendi döşünü

Ziyandayım ya; Zerdüşt
Artık ısınmam ateşlerde
Hayır hayır kabarma
Haklı değilsin
(ki Hakk’ın yok haklı olmaya)
Burda kulak var
Ama bende ağız yok
-güle güle Nietzsche-
Senide terkediyorum

Artık dönüşü yoktur
Dönmelerimin bile
Çaresizim
Ve çare-sizliğinizim
Çünkü öğrendim sırrı
Mağaradan çıkan ses
Sadece mağarada yankılanır

Artık demir suya değdiya;
Sende git meyus sevgili
Derimdeki tel örgüleri sökmeden
Git sende kanlı kerpetenlerce
Ben yine her zamanki gibi
Yaralarımı ağzıma kitleyip
Suskunluğumun difterisinde
Ağlarım yangın yangın

Hayır sen sevinme!
Sana ağlamayacağım
Gözümdeki yıldırım çiziği
Senin izlerin değil
Eğer ağlıyorsam yırtılırcasına
Ve göğe çarpıyorsam şimşekleri
Bu kendi kâfir gözyaşlarıma
Cehennem ateşi doğrayışımdır

Evet
Milattan önce
Ne demiştim sana ben:
“Volvera Solfa ”

Haklıydımevet
Ne yazıkki haklıydım
Son kez uğradı pencereme
Ellerinin değdiği rüzgâr
Son kez çaldı kapımı
Vizesini âhından alan Azrail

Haydi git yanımdan şimdi!
Sizde gidin apar topar!
Yanımda durmayın!
“Vulnerat omnesvolvera's necat”
Sizede bulaşmasın salgınım

Ve sen dostum
Bir sen kaldın elimde hayattan
Ama senide terkediyorum
Çünkü her vazgeçiş
Kendi vuslatını doğururmuş

Artık kalkış vakti gelmiştir
İskelede bir kol olmasada
Melekler sallıyor kanatlarını
Ve bu bana yetiyor
İnadına!
Evet inadına bırakmıyor bizi O!

Tüm sevdiklerim
Ve tüm canlılar
Başka bahara kaldı
Koklamak çiçekleri



Murat SÂKİ

-Kabza-mda körüklü bir intikam
Irmaklar misali akıyor kalbim
Gecenin siyahında bir beyazlık
Karartıyor şafağın gri rahmini
Ve döl değmemiş kuytu sokaklar
Kaldırım yeşiline soyunuyor inatla



''Tut''(sak)..lığı yeni değil göğsümün
Müfessir kavgaların sağanağında
Çok can çekti inancım ve aşkım
Sırt çevirdim sorgusuz yağmurlara
Kan sularında yıkadım saçlarımı
Ve kalbine yürüdüğüm bu şehirden
Asırlar yudumladım her nefeste


Bulutların avcuna hınç aşıladım diye
Kar taneleriyle yıkadım esmerliğimi
İhanetten nasibini alınca sahra kuşu
Süvari bakışlı mor kartallara tutundum
Öksüz serçelerin dudağındaki mırıltı
Ve şehrin kalbini kesen ateşten makas
Beni sonsuz bir savaşa sürüklüyordu

Zindanları avuçlamak zor değildi
Ve zor değildi küfretmek geceye
Bir gök kadar gürlemeliydi sesim
Ve şimşekler çakmalıydı gözlerimde
Azrail siyahlığına bürünen gölgem
Güneşe kibrit çakmalıydı korkusuzca
Ve kara şahinlerin kılcal damarlarına
Ölümsüzlük duası üflemeliydi dilim



Türküsü çalınmış çocuklar ağlamadan
Kaçmalıydım bu şehirden apar topar
Ardımda cellat yanığı düşler bırakıp
Gökkuşağından çaldığım yedi intiharı




Devrik kızların kalplerine kusmalıydım
Ve matemine soyunduğum med akşamlarını



Şeytanların paslı dudaklarına değdirip
Sabahın kara gözlerine mühürlemeliydim


Ama yenildim bende her asi savaşçı gibi


Kendi duvarımı kendi yumruğumla kırıp
Düşen her taşı ciğerimle öpmek istedim
Fakat yorgun gövdeme mahşer çiseledi
Ve bozdum aşktan yana tüm yeminleri
Vurgun yedim hançer saplı caddelerden
Kırmızı akşamların esaretine düşünce
Kendi kızıl kanımın bile düşmanı olup
Boşalttım bütün damarlarımı umarsızca



Kınası çizilmiş bir karanfil türküsü bu
El değmemiş denizlerin yassı matemi
Tanı beni ey korkusuz korkuların şâhı
Hoyrat yamaçların dul çocuğuyum ben

Mısramsı bedenimden dökülen harfler
Karıncaların kıyamet tutkusuna meftun
Ve sizin cehennem sanıp kaçtığınız yerde
Ben sevdalarımı üşütürüm korkusuzca

Artık kalkış vakti gelmiştir
İskelede bir kol olmasada
Melekler sallıyor kanatlarını
Ve bu bana yetiyor
İnadına!
Evet inadına bırakmıyor bizi O!

Murat Sâki...