Her iktidarın sürekli kendini korumayı, kendini doğrulamayı ve yayılmayı düşündüğünü ve bu yönetme tutkusunun kuşkusuz tüm insansal kötülüklerin kaynağı olduğunu öğrendim. Köle iktidar nedeniyle kötü olmuyor; aksine gururun canlı devinimlerine hükmetmeyi öğreniyor ve ona rağmen mutlu eşitliğe yaklaşıyor. Ama mutlak gücün kullanımıyla kötü olan efendidir. Öncelikle altındakileri araçlar ve aletler olarak gördüğü için kötüdür. Nihayet midesini bozan öikesi nedeniyle kötüdür. Ve buna göre, tüm savaşçı duygular nefretten değil, tutkudan kaynaklanmaktadırlar; savaş ve savaş tehditi tartışmasız bir itaati dayatmıyorlarsa bu duygular, kısa sürede bağımlılığın en yüksek derecesi olacak gücün en yüksek derecesine kadar çıkarlar. Öyle ki her güç, kesin bir içgüdüyle ve onun için tüm bilgeliği iğrenç hale getiren bir tercihle savaşı sever, onu arar, onu ilan eder ve uzatır. Eskiden, çok hızlı olarak, güçleri sınırlandırmak için barışa inanmak gerektiği sonucuna varmıştım. Şimdi, kölenin deneyimi konusunda daha çok bilgi edindikten sonra, eğer banş isteniyorsa ikincil sakıncaları ne olursa olsun, her türlü gücü enerjik olarak sınırlandırmanın
gerekli olduğunu söylüyorum.