|
|
#1
7 March 2009, 09:23
|
|||
|
|||
Beni Sever Misin?
Kapıdan içeri girer girmez neşeyle bağırdı:
"-Anne biliyor musun bugün yuvada ne oldu?..." -Görmüyor musun?...Telefonla konuşuyorum... Hiç kimsenin sevdiği şey birbirine benzemiyordu...Annesi telefonu,babası arabayı seviyordu... Herşey erteleniyordu telefon ve araba söz konusu olunca... Bir de eve misafir gelecek oldu mu kendisine hiç yer kalmıyordu... Nerelere gitsindi?... Annesi tel. kapattı...Mutfaktan tencere kaşık sesleri geliyordu. Koşarak yanına gitti... "-Sana yardım edeyim mi" dedi en sevimli halini takınarak...Annesi anlamlı anlamlı baktı. -Hayırdır...Bir yaramazlık filan...Bak bide seninle uğraşmayım...Çok yorgunum zaten... Bu kelimeden nefret ediyordu...Yorgunum...Yorgun olduğumdan...Böyle yorgun yorgunken... ... "-Anneciğim sen yorulma diye..." -Yemekte konuşuruz çocuğum...Bankada işler yetişmedi...Baban gelene kadar bunları bitirmem lazım...Hadi sen biraz oyna... "-Hani siz yoruluyorsunuz ya..." -Eeeee?... "-Ben de oyun oynamaktan yoruluyorum..." -Ne yapayım?... "-Bilmem..." Yapılmaması gerekeni biliyordu da büyükler yapılması gerekenleri hiç bilmiyorlardı...Işıklar söndü birden... Anne öfkeyle söylenmeye başladı:"-Mumda yok" diye diye karıştırdı dolapları el yordamı... Çocuk sırtüstü uzanıp,anneannesinin köyünü düşündü... Gaz lambasının ışığında deli tavşan masalını anlatışını...Deli tavşanın duvardaki aksini getirdi gözlerinin önüne... ... Anneannesi gibi iki elini birleştirip işaret parmaklarını yukarı kaldırarak tavşan kafası yaptı... "-Bak deli tavşan" diyerek parmaklarını oynattı. Yoldan geçen arabaların farları duvardaki dli tavşana yol açtı...Tavşan alabildiğine hür dolaştı sağda solda... Otlarla kuşlarla konuştu...Sonra yorgun düştü...Duvardaki tavşan o minik avuçlarının açılmasıyla kayboldu... Kolu yavaşça düştü kanepeden... Neden sonra ışıklar geldi...Kadın çocuğun hiç konuşmadığını akıl etti birden... Odaya koştu...Küçücük dizlerini karnına doğru çekerek uykuya dalmıştı kanepede... Masanın üstündeki dosyalara baktı iğrenerek... Dindirilmez bir pişmanlık doldurdu içini... Uyandırmaktan korka korka küçük alnına bir öpücük kondurdu... Çocuk sanki bu öpücüğü bekliyorrmuşçasına; "-İşin bitince beni sever misin anne" dedi... Kadın sevilmek için kendisinden randevu alan çocuğuna bakarak sabaha kadar ağladı...
__________________
ßen Ya$arIm Ya$anmI$ duyguLarImLa OrtaSında böLünmü$ UykuLarımLa Sen beni Dü$unme tOparLanIrım güLe güLe Git Sen SaygıLarımLa 
|
Normal
