|
|
#1
12 October 2008, 09:51
|
|||
|
|||
Ey Nefsim!
Ey Nefsim!
Deme "Zaman degismis, asir baskalasmis.Herkez dünyaya dalmis, hayata tapinir, gecim derdi ile sarhostur." Cünkü Ölüm degismiyor. Ayrilik, ebedi olana dönüsüp baskalasmiyor. Insanligin acziyeti, insanligin fakirligi degismiyor, ziyadelesiyor. Beser yolculugu kesilmiyor, sür'at alip gidiyor. Hem deme, "Bende herkez gibiyim."Cünkü herkez sana kabir kapisina kadar arkadaslik eder. Herkezle musibette beraber olmak demek olan teselli ise, kabrin öbür tarafindan pek esassizdir. Hem kendini basibos zannetme. Zira su misafirhane-i dünyada, nazar-i himetle baksan, hicbir seyi nizamsiz, gayesiz göremezsin. Nasil sen nizamsiz, gayesiz kalabilirsin ? Bu Dünya bir meydan-i tecrübe ve imtihandir ve sorumluluk yüklenme ve mücahededir. Imtihan ve sorumluluk yüklenme ise sunu gerektirir: Hakikatler perdeli kalip, ta bu yaris ve mücahede ile Ebu Bekir'ler âlâ-yi illiyîne ciksinlar ve Ebu Cehil'ler esfel-i sâfilîne girsinler. Faniyim, fâni olani istemem. Âcizim, âciz olani istemem. Ruhumu Râhmana teslim eyledim; Baska bir sey istemem. Isterim, fakat bir yâr-i bâki isterim. Zerreyim, fakat bir sems-i sermed isterim. Hic ender hicim, fakat bu mevcudati umumen isterim Said Nursî 
|
|
#2
13 October 2008, 10:53
|
|||
|
|||
Cevap: Ey Nefsim!
PayLaşım için teşekkür'Ler..
|
Normal
