Ey Resûl-i Ekremim! Benim kullarim "Rabbi-miz uzakta midir, yakinda midir?" diyerek sana beni sorduklari zaman sen onlara cevap ver ki: Ben onlara pek yakinimdir. Bana duâ eden kulumun duasini kabul ederim. Duâ ettiginde benden duâlarinin kabulünü istesinler. Ve bana îman etsinler. Umulur ki onlar îmanlari ve duâlari sebebiyle dogru yola vâsil olurlar ve irsâd olunurlar. "(Bakara Sûresi, 186)

Fahr-i Râzî, Kâzi Beyzâyi ve Hâzin'in beyânlarina göre ashâb-i kiramdan bazi kimselerin: "Ya Re-sûlallah! Rabbimiz bize yakîn ise hafif sesle yahud gizlice duâ edelim. Eger uzak ise yüksek sesle duâ edelim" demeleri üzerine bu âyet-i celîlenin nâzil oldugu mervîdir.

Baska bir rivâyette ise yahûdilerin: "Yâ Muhammed -sallallahu aleyhi ve sellem-! Sen yer ile gök arasini pek uzak haber veriyorsun. Rabbimiz duâmizi nasil isidir?" demeleri üzerine nâzil oldugu mervîdir. Bu sebeb-i nûzullere göre âyetin ma'nasi söyle olur:

"Ey Resûlüm! Benim kullarim sana benim evsâfimdan suâl edip Rabbimizin lutfu bize yakin mi? Duâmizi gizlice kendi içimizde mi yapalim? Yoksa uzakta mi? Duamizi yüksek sadâ ile yapalim? dediklerinde: "Sen onlara Benim tarafimdan cevâb ver. Ben onlarin gizli duâlarini isitirim. Zira Benim ilmim onlara pek yakindir. Binâenaleyh onlarin islerini bilip sözlerini isiterek hallerine muttali' oldugumdan duâ eden kimsenin duâsi ihlâs üzere olursa icâbet ederim. Su hâlde onlar benden icâbet talep etsinler. Ben de onlara icâbet ederim. Senin vâsitan ile onlari îmana davet etdigimde derhal îman etsinler. Zîra ben onlarin duâlarina icabet edince onlarin da benim da'-vetime icabet ve emrime itaat etmeleri vâcibdir ve onlar davetime icabetle dogru yolu muhakkak bulurlar."