Uzak bir ülkede küçük bir kasabada yaşayan bir papatya varmış.
Her sabah gözünü aştığında gördüğü güneşi tutkuyla seyredermiş
Hep başını onun gittiği yerde tutar bir an olsun ayrılmak istemezmiş gözlerinden, fakat her akşam olduğunda papatyanın gönlüne bir acı çöreklenirmiş. Acıdan çok bu güneşine duyduğu özlemdir. Akşam olup güneş batınca papatyanın da dalarlı büzülürmüş sarılmış adeta bir yastığa bir yorgana sarılır gibi bedenine. Her sabah bir önceki akşamın hüzününü unutup gülücükler saçarmış doğan güneşine. Bu yıllar yılı böyle gelip geçmiş papatyanın içindeki sevgi gün geçtikçe büyümüş ve artık bu yükü taşıyamaz hale gelmiştir. Bazen hiç yapmadığı şeyleri yapar güneşe sırtını dönermiş. Hatta o kadarda değil güneşinden vazgeçmeyi bile düşünürmüş zaman zaman, fakat bu uzun sürmezmiş kısa zamanda yine eski haline döner güneşine hayranlıkla bakarmış. Ancak bir türlü içindeki karamsarlığı atamazmış. Ya bi gün güneş doğmazsa ve ben onu hiç göremezsem deyip dururmuş kendi kendine. Bu düşüncelere daldığı çoğu gece uykusuz geçmiş gözyaşı ile dolmuştur . ve bi gün gelmiş rüzgarla tanışmış ona güneşi ne kadar sevdiğini anlatmış ve ona kavuşmak için her şeyini verebileceğin söylemiş. Rüzgar da papatyayı çok sevmiş ancak güneşe kavuştuğu zaman yanacağını asla onunla bir arada duramayacağını bildiği için bunu papatyaya anlatmaya çalışmış hep; ancak papatya içindeki sevdasını atamadığı için rüzgarın söylediklerini umursamayıp bazen onu bile kırarmış. Bir kere aklına koymuştu güneşine gidecekti ona sımsıkı sarılacaktı. Uzaktan baktığı gözlerine daha yakın olacaktı hayalince. Ancak nasıl yapacaktı. Yerinden toprağından ayrılıp gitmesi imkânsızdı tek başına. Bunun için rüzgardan yardım istedi. Ne olur beni buradan al güneşin yanına götür ona bir kez olsun sarılmak istiyorum her şeye razıyım demiş. Rüzgâr bu duruma şiddetle karşı çıkmış. Papatyayı çok sevdiği için onun hayatına kıyma pahasına da olsa böyle bir girişme kalkışmasını istememiş. Papatya yalvarmış yakarmış rüzgar sonunda dayanamamış peki tamam demiş. Madem bu kadar istiyorsun götüreyim demiş. Papatya sevinçten havalara uçmuş adeta. Ve rüzgar gözyaşları içinde Tüm Gücü İle papatyayı yerinden almış güneşe doğru yola çıkmışlar. Papatya sevinçten uçuyordu adeta. Ancak güneşe yaklaştıkça yaprakları solmaya yanmaya başlamış korkusu ona sarılmadan öpmeden ölmekti. Yaklaştıkça soldu yaprakları yaklaştıkça eridi tüm bedeni yandı kül oldu.
Boynu bükük öldü papatya güneşine kavuşamadığı için ve rüzgar ömrü boyunca pişmanlık içinde esti deli gibi sağa sola yağmur oldu ağladı bazen karanlık şehirlere tüm gücüyle ağladı tüm gücüyle esti belki gözyaşlarımla güneşi söndürürüm de başka papatyalar yanmaz diye o gün bu gündür rüzgar eser yağmur yağar ama bu aşkın güneşi hiç bir zaman sönmez….

Hayatta her şeyi değiştir sekte uzak yazılmış kaderi değiştiremeyiz
dilerim Kaderiniz Sevginizden ayrı Bir Kağıtta Yazılmaz !!!!