|
|
#1
3 December 2008, 10:57
|
|||
|
|||
Hayatın Nefesine!
Kokun misafir oldu ciğerlerime.
Sen orada, İki adım ötemde... Ne yaşasam, Yanına seni eklediğimde Şiir olup aktı parmak aralarımdan. Kafiyeler aklımda dizilirken bir bir, Aldığın nefese bile yazılmış şiirlerim vardı benim... Ezberimdeydi tek tek, Çatalı tutuşun, Aynaya bakışın, Şarkılar mırıldanışın... Ne söylesem öteliyordu asaletinin imgesi Ve neyi bilsem azalıyordu bilmediklerimin arasında... Sana dair öğrenmem gereken çok şey vardı daha... Mesela sever miydin sende benim gibi erguvanları? Çıplak ayak basarken çimenlere, Ayağında yarattığı rahatlatıcı gıdıklama uçurur muydu seni de göklere? Yıldızlarla köşe kapmaca oynar mıydın sende? Yeni çiçekler ekmişler caddelere, Sonbara nispet... Sanki çimenlere desen desen elbise dikmiş yeryüzü terzileri. İçimdeki çocuk haykırıyor durmaksızın, ‘Çok güzelsin be hayat, çok güzelsin...’ Yağmurlu bir günde kapı aralığından sızdı aşkın... Yalnızlığın kokusunu toprağın kokusu içine karıştırdı... En karmaşık dehlizler köşesine sindi çaresizliğin. Sen geldin, hayatın rengi pembeleşti... Büyüleyici karmaşanın mevsimi, Bende hala yemyeşil baharların habercisi... Beynimin gel-gitleri ne zaman içine çekecek olsa beni, Sesinin kadife tonunda unutuyorum geçmişi... Dudaklarımdan bir öpüşü taşırıyor bu duygu... Avaz avaz bağırıyorum çıplak tonlarla, Kuyruğuna basılmış kedi gibi... Seni seviyorum, seni seviyorum, seni.... Her sabah bir tat bırakıyorsun tenimde Ve kokun siniyor ten kıyafeti altındaki derime... Aşkın bendeki yolu sendi, Saklandım, Çıkmayacağım... Bir gülüşle, bir ömre prangaladım kendimi Sana tutsağım... ELIF SEZGIN 
|
Ağaç şeklinde
