|
|
#1
22 December 2008, 22:04
|
|||
|
|||
Tut elimi ölüyoruz ~
Mantığım intihar, ruhum serseridir yollarda… Gece geç vakit otobanda bir başına, açık pencerenden sızan bir Maria Callas şarkısıyla, ruhunu asfaltlara bıraktığın oldu mu hiç 190km hızla?..
İntihar neyin ölümüdür sence? Neyi öldürmek istersin bedeninde? Alıp veremediğin nedir kendinle? Kader nerede başlar, sen nerede boyun eğer, nerede vaz geçer yahut nerede asılırsın inadına? Geçmişe demir attıysan kalın halatlarla, geleceği kurtaramazsın küçük sandallarla. Dün; unutulmak için seyredilen bir filmdir. Geçmiş; küçük öyküler, büyük öfkelerdir. Bu yüzden intihar bir bedeni öldürme isteği değildir. İntihar; unutmadığın anları öldürme isteğidir. Hiç de kötü bir şey değildir unutmak bu noktada, insan mutsuzluğunu unutabilmeyi de başarabilmelidir yaşamak adına. İster sarhoş ol ister ayık, ahkam kesmek kolaydır karşıdan bakıldığında. Sana düşen yüreğinin sözünü geçirebilmektir aklına. Bir çiçeği nasıl seversin? Öleceğini bile bile, koklamak için koparabilir misin? Herşeyin bir sonu , herşeyin bir ölümü vardır mantık’da... Sen sadece seyredersin bir çiçeğin güzelliğini böyle durumlarda... Ancak ruhun açtırır yorulan çiçekleri saksılarda. İşte o zaman hiç bir sözün arkasında kaskatı durman gerekmez, günü geldiğinde sözlerinin aldırışsızlığında da kaybolmayı öğrenebilirsin. Çiçek dalında göründüğünden daha güzeldir bir sevgiliye uzatıldığında, çünkü bir çiçek de bunu isteyebilir ölmek pahasına.. Bazen sırf mantıklı olmak uğruna, bir ömür çöplüğe gider ve ne ruhdur artık geriye kalan ne de bir beden. Sen sadece inancını öldürmüşsündür durup dururken… İlk aklına düşen doğrudur çoğu zaman. Yorum yapıp kaybolmazsın, kendini kandırmazsın, allayıp pullayıp karşına çıkarmazsın, oyalanmazsın. Düşündükçe yanılır, düşündükçe azalırsın, kafan büyüdükçe yüreğin durur, ağırlaşırsın.. Tüm felsefecilerin bir gün şair olması bundandır. Mantık infilak eder gün gelir, çünkü yüreğin kafandan da kocamandır. Bir akıl delirebilir, bir ruh ise yoldan çıkar. Deliliğin geri dönüşü olmaz ama bir ruhun bir çok yoldan dolaşması mümkündür daima. İntihar bir bedenin ölümü müdür , yoksa bedenini yok saymak mıdır, düşünmemek uğruna. Akıl; düzen, disiplin, karar, randevular, mesai saatleridir … Olmazsa olmazlarındır, kurallarındır, yalnızlığındır. Fersiz bakışların, özensiz sarılışlarınla, kimin ne hissetiği değil ne söylediği önem kazanır, takılır kalırsın içerikten çok büyük puntolu başlıklara. Bir ev kurar çatısını takamazsın. 2x2=4’ü maharet sayarsın. Bu herkesin doğrusudur oysa, seni diğerlerinden farklı kılan bir tek inancındır… Aklın için mi güzelleşirsin, aklınla mı sevişirsin?. Şimdi burada bütün bu yorgunluğunun sebebi yine sen değil misin?…Boşlukda gezinir yeminler, yalanlar, yargısız infazlar, kat’i ölümler… tabii… yine de en iyi sen bilirsin… Mantığım intihar, ruhum serseridir yollarda… Aklım çek git, ruhum hadi bas gaza , Günü yaşanır yapmanın tek yolu senden geçiyor artık ~ 
|
Normal
