15 October 2008, 17:29
|
|
Senior Member
|
|
Kayıt Tarihi: 7 October 2008
Mesajlar: 570
Konular:
|
|
Yaşamayı Deniyorum Sensiz..
Yaşamayı deniyorum sensiz... Beklemiyorum artık seni.. Biliyorum artık, gelmeyeceksin; yine umut çiçeklerim solacak, yine ağlayacağım, yine hıçkırıklar arasında boğulacağım.. Ama sen gelmeyeceksin. Ben hep burada kalacağım...Yaşamayı deniyorum sensiz... Pişmanlıklar içinde. Boğazımdaki düğümlenmiş hatıraların anısıyla, seni içimde bitirircesine resimlerimizi kestim tek tek, mektuplarımızı yaktım kül olana dek...Yaşamayı deniyorum sensiz... Unutmanın zor olduğunu bile bile... Beni sevmediğinin farkında, bir ömür geçirdiğinin gerekçesiyle... Yüreğimdeki acıyı, içimdeki isyanı susturmaya çalışarak...Yaşamayı deniyorum sensiz... Karanlık yollarda tek başıma gezerek. Sabaha dek zamanla yarışıp, güneşi şahit tutuyorum tövbelerime. Biten her şey için yeniden başlatıyorum içimdeki mücadeleyi...Yaşamayı deniyorum sensiz... Bir masal misali siliyorum seni düşüncelerimden... Hayalin gölgem gibi peşimdeyken, ben geceleri yasakladım kendime. Zaman gün ışıklarıyla başlayıp bitiyor benim için...Yaşamayı deniyorum sensiz... Rüzgara saldım maziyi, alevlere verdim yüreğimi.. Tıpkı ömrümü yoluna verdiğim gibi... Ama bu sefer başka bir amaç için: sensizlik için yapıyorum bunu...Yaşamayı deniyorum sensiz... Sahile çarpan dalgaların, bizim müziğimizi kulağıma fısıldamasına izin vermiyorum. Artık mehtaplı gecelerde yakamozları gözlemiyorum. Hiçbir vapura binmiyorum; kendime engel olamayıp sana gelirim diye. Yaşamayı deniyorum sensiz... O çok sevdiğim aynaya bakmıyorum artık. Kendimi, gözlerimde gözlerini, yanağımda buseni, saçlarımda ellerini görmekten korktuğum için. Dayanamayacağım yeni bir fırtınaya kapılmamak için...Yaşamayı deniyorum sensiz... Aklımdan her geçişinde yüreğimin burkulmasına katlanarak, ismin her anıldığında duymamazlıktan gelerek... Sanki seninle hiç olmamışım gibi devam ediyorum...Yaşamayı deniyorum sensiz... Şiirlerime düşman oldum, yazmıyorum artık. Bütün hislerimi, hayallerimi, düşlerimi bir çöl yalnızlığına mahkum ettim. Susuz bırak onları. Belki biraz akıllanırım... Yaşamayı deniyorum sensiz... Yüreğimdeki acılarla, aldığım yaralarla, dayanmaya zamansız gidişinle; alışmaya çalışıyorum bu hayatta. Belki çaresiz, belki acizim ama başım bir KARDELEN gibi dik ve ayakta olarak ...
|
Normal
