|
|
#1
21 January 2009, 20:55
|
|||
|
|||
Aynalarda Hüzün Rengi
Sen baharları yaşarken ben rüzgarları taşıyordum üzerimde
Yağmurları giyinip sel oluyordum kendime Ve akıntılardaydım. Sana gel diyemem Ben kendimden gideli çok oldu Yüreğime ayazlar vurdu Şarkılarım öldü benim bugün Ve ıslak bir cam’a vurdu çocukluğum. Küf kokan bir gece devriliyor üzerime İçimdeki kentler darmadağın Dilimde ıslatmaya kalktığım cümleler hayatın akışında Gözlerim yitirilmişliğin başkentini taşıyor Ve ben kendime bir durak kayboluyorum. Pişmanlıklar ayak bağım keşkeler için artık çok geç.. Belki sabahlarım nedenler ile dolar taşar ve bir soru işareti olurum kendimde. Belki de kıyametler koparırım kendimde kim bilir. Zaman dayanıyor şakağıma ve ben kendime geç kalıyorum İliklerime kadar hissediyorum ölümü Ama korkmuyorum. Şimdi bakışlarımdan şiirler düşüyor Ve vuruyor beni dört bir koldan Eşkıya duygularımı tutukluyorum göğüs kafesimde Deli gömleği giydiriyorum düşlerime. Aynalarda hüzün rengi; bakışlarımda mana yok. Karantina zamanlara sıkıştırılmış gülüşlerimin tozu avuçlarımda Ve gecenin körü çarpıyor suratıma. Gözyaşlarımdan yangınlar çıkarıp yakmalı bu yüreği Ve terk etmeli; kendi çapında insan kendini 
|
Ağaç şeklinde
