|
|
#1
7 February 2009, 13:40
|
|||
|
|||
E$ittiR qÖZLeRin qeCeyLe DeniZin ßuLu$maSına..
Ve kırağı tutan umutlar sökülüyor
Solgun bakan bir kentin puslu akşamından Ezik yüreğime doluşuyor kurumuş yapraklar Sararıp dökülüyor gözlerimin önüne Yaşadıklarım hüzünlerce Çekirdeği kararmış yaşamın Hangi sevda uğruna bilinmez Ya da hangi sevdasızla Ben hep aynı aşk için fırtınalara kalmıştım Sarınıp her yanıma sevdiğimi Ölüme rağmen gülene kadar Rengi kesti yüzümü duygularımın Islanıyor mu kanatlarım uçamayacak mıyım Ah vapur ıslığı sabahlarım Gözçukurlarımda kundaksız ağlıyor Sığ bir suya lacivertleşen gözbebeklerim Ve parmakizlerim alınıyor Gökyüzü neferi yüreğim düştü Çünkü sevgilim Sağ yamacımda öksüz güller takılıydı Sol yarım geçmiş zaman bilindiği gibi Geceyi taşıyan bulutlara dolu hangarları sevdamın Yeşil yağmurla ilintiliydi zaman Aktım yokolmaya ölüm asitlerinin üzerine Süslesin diye güzün gerdanını rüzgârımın şarkıları Şiir çıkartırken sessizliğinden seher Uzun ince usul imge Yüreğe girmesi kolay olsun diye Ağızlarda gece mavisi sözler Çisil çisil kanıyor fesleğenlerin gözleriyle Sevmiştim umut seni sevmiştim Be de çok ölmüştüm utanmadan Biten bir ömür gibi üstüne düşmüştüm Tesbihim çekiliyor şimdi tek tek Ördüğüm bu gece iplerin en namussuzuyla Kader tapınağı putlarım kırdı Yazmanın ötesinde yüreğimdeki şiir Dokunmak gibi de değil sevinin şavkına Birbirine dönüşen hüzün-sevinç oyunlarıyla Bir kançiçeğini ağır ağır çekmek gibi yaramdan Örselemeden sevgmi Şahin bakışlı gecelere düşmeden terim Aniden yitip buğusuna karışmak gibi zamanın Her yolculuğu ayrılık-kavuşma terminallerinde Başlatıp bitirmek gibi bağışlamalarla Aşk tanrıçaları arasından çıkıp gelişleri Yıldızlardan izlemek gibi gizli gözlerle Ölümü, değişmez kesin bir ayrılığın insan figürlerinden Tuvalde resme dönüştürmek gibi Söylemenin ötesinde yüreğimdeki şiir “Eşittir gözlerin geceyle denizin buluşmasına” Gibi düşlere bürünmek de değil 
|
Ağaç şeklinde
