Kâl-a’sında oturan adam, zırhını, kalkanını ve
zehirli oklarını
büyük bir iştahla parlatıyor.
Uykusuz bir dev olmuştur artık.
“Güç bende” sanmıştır kendini, lâkin zaman
kanatıyor hayallerinin içgüdüsünü.
Kâl-a’sında oturan adam; fetişin hani?

Kâl-a’sında oturan adam, uçkun avazlar salarak
gökyüzünün muhteşem armonisi içinde
ağır zehrayin korkulara atıyor kendini.
Güngörmezken özdensizliğini döküyor ortaya
şişiniyor ve yukardan Haman gibi bakıyor.
Kâl-a’sında oturan adam; Firavunun hani?

Kâl-a’sında oturan adam, kâl-a’sında oturan adam
saklambaç oynayan çocuk bas bas bağırıyor
yek taaa! yek taa! Ayva dersem çıkma; emi!..