Sıradışı aşkların tedirgin aşığıyım,
Sevince bedenimdeki buzlar çözülür,
Ateşe meydan okurum adeta.
Yıllanmış şarap gibi damağımda kalır tadı,
Hiç unutmam unutulması gereken hatıraları bile,
Bilirim acının öğrettiği dersler vardır yaşamda.
Yanardağım içimdedir,
Bir patlasa yamaçlarımdan aşağılara gelir,
Ayaklarımda bilindik yangınların,
Közlenmiş ayak sesleri dile gelir,
Ne doludizgin yaşanmamış aşkları unuturum,
Ne korkup da gidemediğim kalışları.
Gittiğim her yol çetrefilli,
Döndüğüm her yön aşka yönelir.
Korkar her insan bir aşktan gitmekten,
Kangren olmuş sevdaları kesti kaç kişi derinden,
Söz vermişti kendine dönmedi gittiği yerden,
Ne dönüşler unutuldu ne de vazgeçildi sevmekten.
Siyaha dönüştü aşk,
Rengi kırmızı değil artık,
Artık eskisi kadar canlı değil hiçbir hatıra,
Eski resimler gibi siyah beyaz bir hüznün umursanmazlığında.
Ama hala neden acı verir?
Bu kadar derin mi kestik dikiş tutmamacasına…