|
|
|
#1
16 October 2008, 15:55
|
|||
|
|||
Başaramadım
Sensizliğin namlusundan çıkan, sessiz, serseri kurşunlar gibiyim. Hedeften bi haber… Bilmem ki şimdi hangi yöne yol almalıyım. Hangi sarp dağın ardına yaslandı, hangi sonsuz okyanusun en mavi anaforunda çırpınır ve hangi karanlık dehlizin kaçıncı çıkmazında umutlarım… Oysa ne kadar da inandırmıştım bünyemi sevgili dememeye… Başaramadım, mağlup oldum unutmaya, umuda ve içimdeki öteki varlığa… Kandıramadım beynimi, kandıramadım kalbimi EY SEVGİLİ…
Demek ki unutmak, böyle planlı programlı olmayacak. Düşünen yanlarımı zamana emanet etmek tek çözüm yolu gibi… Aslında birkaç gün nasılda rahatlamıştım. Nefes alırken ciğerlerimi seninle doldurmayıp, çekmiştim hatıralardan elimi eteğimi… Yeni bir heyecana yeltenmişti damarlarımdaki kanın basıncı… Ve adının eş anlamlarına, koyu bir ambargo koymuştum kelime dağarcığımda… Tüm kapılarıma kilitleri vurup, duvarlarımı tel örgülerle çevirmiştim. Mayınlar döşeyip, dönülmez tabelaları koymuştum sana çıkan yollara. Kalbimdeki damarlar bir müddet senden bahsetmeyince umutlanmıştım da… Meğer ne kadarda yanılgıya düşmüşüm. Tam üzerini örttüm derken açıkta kalan, gömleğimin yakasına dek işlemiş, gördüğüm fakat istesem de görmezden gelemediğim rüyalarımı hesaba katmamışım. Yokluğunu dilendiğim, uykumda bile ağlatmayı başarabilen rüyalarımı… Sensizliği istediğimi, rüyalarıma anlatamam ki EY SEVGİLİ… 
|
 |
|
|
Normal
