|
|
#1
8 October 2008, 18:50
|
|||
|
|||
HoşçakaL
Bu şehirin her bir köşesinde "Ben" varım..
Heyecanlarım, Sevmelerim, Acılarım, Mutluluklarım, Gözyaşlarım Her bir yerde.. Ne komik değil mi kendinden kaçması insan'ın, Herşeyi unutturmak için kendine, Asla olamayacağı bir kimliğe bürünmesi.. Büründüm işte o tanıyamadığım kimliğimle "Mutluyum" diyorum.. Tanınmak istenmiyor yüreğim, Bıraktığı tüm izleri geri almak istiyor hayatından geçenlerden, Hafızam, Yüreğim, Hislerim.. Hepsini kaybettim sanki.. Hatırlayamıyorum, Hissedemiyorum, Bitişlere, Yitirişlere üzülemiyorum.. Oysa bu değildi istediğim, Gerekirse çekecektim tüm acılarımı, Ağlayacaktım geceleri eskisi gibi gizli gizli, İçimde kalanları bağıra çağıra, Yeri göğü inlete inlete haykıracaktım, Olmadı.. Vicdanımın azabı mı kalmadı?.. Bilmiyorum.. Bu şehirde, Bu şehrin her bir köşesinde "Ben" varken, Yaşayamam, Sonum bu şehir, İlkleri yaşayamam.. Değiştim.. Değişmek isterken hiç istemediğim bir şekilde değiştim hemde, Korkak, Ürkek, Yenik bir değişim benimkisi.. Geçmiş(sen)den kopmak isterken, Herşeyden koptum, Kendimden en önemlisi.. İnan istediğim bu değildi, Bu şehiri, Biz gibi sevip, Bağlanmıştım, Tapmıştım.. Onun içindi arkama bakmadan bıraktığım şehrin dört bir yanında beni selamlayan anılarımı bırakışım.. Kaçışımın seninle, Yaşanılanlarla ilgisi yok, Hayatımın, yaşadıklarımın ve bundan sonra yaşayacaklarımın seninle hiçbir ilgisi yok, İnan.. Şaşıyorum senden bu kadar kolay kopuşuma, Ben "Sen" iken Birdenbire "Sadece ben" oluşuma, Sana karşı hissiz kalışıma, Oysa o kadar hazırlıklıydım ki senli acılara bile.. Üzgünüm, Vicdanımın azabı kalmadı, Yaptıklarının bedelini seni bana unutturarak ödedin bile, Üzgünüm, Değişmez sandığın artık yok, Bu şehire yenildim, Koptum senden.. Hoşçakal.. Alıntıdır... 
|
Normal
