Önce yalnızlıklarımızı vurdular ve kalabalıklaştırdılar yalnız yanlarımızı.Siren seslerinin sessizliğini içimize gömdüler daha sonra.Zulüme kafa tutan tüm italik düşüncelerimiz silikleşti yeryüzü sahifesinde.Bir sabah namazı çıkışı vuruldu en dik duran kelimemiz.

"Yükselsene Metin" emri gelmişti çünkü öte tarafta.Ve o kainatın en yüce noktasına yükseldi esaretlere boğulmuş cesaretlere uzak kalarak.Ama biz silik haritalarda dikkat çekmeyen küçük cümleler olarak kaldık kitaplarda.İniltiye dönen ağıtlarımızı haykırışa çevirememenin ezikliği vardı hala üzerimizde.Önce elimiz ayağımız sonra yüreğimiz bağlandı farkettirilmeden.Oysa biz hep "bağlansa elim ayağım bağlanmazki yüreğim" derdik.Demekki dilden çıkana değil yürekten çıkana kelam diyordu arşın yazıcıları.İşte böyle eritildik ve işte böyle eridik biz...

Coğrafya bilmeyen pranga aşinası ayaklarımızı kestiler daha sonra.Çocukların sevinçleri hüzne çevirildi en acı rüzgarlar Kudüs sokaklarını yalarken.Mescid-i Aksa derdi bir yanımız ama boş bırakırdık Süleymaniye'yi.Süleymaniye Mescid-i Aksa'nın akrabası olmamışmıydıki.Aynı kanın sürüldüğü aynı taşlarla kurulmadımı ikisi.Süleymaniye'den varılamazmıydı Mescid-i Aksa'ya.Bunu hiç sormadık sorulara yabancı olmayan dimağımıza.İşte biz hep böyle uzaklaştık benliğimizi şenlendiren muştulardan.Ve biz mum gibi durduk şamdanlarda.Etrafımıza siyah perdeler çektik.Eridikçe etrafımızı kararttık.Oysa biz bu değildik.Cehennem kadar yakmalı güneş kadar ısıtmalıydık etrafımızı.Neydi hata.Neydi yanlış.Sormaya cesaret edemiyordum bu yazımı bitirdiğimde.Mazur görün utancımı yine kalemim kaşınıyor...


Murat SÂKİ