KIZILDERE
Nicedir tüm zamanlar Kızıldere bizde, bir nehir güzelliğinde akmakta 38 yıldır. Akmakta düşlerimize çarpa çarpa Kızıldere. Türkiye devriminin feneri denilebilir ona; veya pusulası veya kutup yıldızı; hepsini kapsar onun tarihsel misyonu.

Kısacası, o devrimimizin manifestosudur. Zincire vurulmuş Promethe de odur, zincirlerini kıran Spartaküs de... Bedreddin de odur, Pir Sultan da... Tarihtir Kızıldere ve aynı zamanda geleceğimizdir.

Türkiye devriminin kesintisiz yürüyüşü: KIZILDERE

30 Mart sabahında güneş tan yerine çarptığında, Karadeniz yatağına sığmaz olmuştu. Tüm resmi rakamlarda payına yoksulluk düşen köylerden birindeydi onlar. Kuşatılmışlardı. "Ev değil, ada" idi kuşatıldıkları yer. "Karanlığın cüceleri", karanlık sular gibi sarmışlardı halkın umut dolu adasını.

Evin içinde ve dışında, iki farklı cephede akıyordu hayat. Çok değil, birazdan bir kez daha ateşe verecek kendini Anka. Ve küllerinden nice Kızıldereler doğacak...

Duruşuyla vakur, dünü ve bugünüyle mağrurdu, Mahir'di. Kurmayı oydu büyük çatışmanın. Gözlerinde geleceği kurmanın ışıltısı, sözlerinde bin yıllık Anadolu ihtilalinin ateşli mührü. Tekrarlıyordu:

"Bir direniş geleneği yaratmalıyız. Bu uğurda çoğumuz ve belki hepimiz ölebiliriz ama bizden sonra gelecek olanlara bir direniş geleneği bırakmış oluruz."

Yürünen yolun zorluğu açıktı. Kuşatılmışlardı. Yanıbaşındaki yoldaşlarına çevirdi gözlerini; bin yıllar ötesinden süzülüp evin dışında yankılanan "teslim ol" nidalarını işaret ederek, "Doğru olan burada kalıp çatışmaktır, fakat isteyen varsa, şimdi çıkıp gidebilir" dedi. Bir kaypağın gözleri samanlığa doğru kaçışa dursun, ONLAR'ın gözlerinde o hesap çoktan kapanmıştı. Savaşılacak ve gerekirse ölünecekti.

"Teslim oluuuun!"

Haki üniformalı katliamcılardan biri avazı çıktığı kadar bağırıyordu. Kapıkulu askerleri sipere yatmıştı bir baştan bir başa. Selçuklu İmparatorluğu, Osmanlı saltanatı boyunca kırımlarından çıkıp gelmişlerdi, geldikleri yerde kan akıyordu derelerden. O dereleri kızıla boyayan kan halkın kanı, isyancıların, asilerin, ihtilalcilerin kanıydı. Adlarına eşkiya denmiş olsa da, anarşist denmiş olsa da halkın en yiğit, en namuslu evlatlarıydı onlar.

Kuşatanlar, Kızıldere'nin suyu kan aksın diye elleri tetikte, çıyan gözleri kısılmış, bekliyorlar.

Boşuna bekliyorlar. Belki vuracaklar onları, kanlarını akıtacaklar, fakat, fakat asla yok edemeyeceklerdi şu karşılarında ker evde duranları. Çünkü onlar, oraya tesadüfen gelmemişlerdi. Çünkü karşılarındakiler gördüklerinden ibaret değildi; büyük ideolojik kavgalar, netleşen yollar, Anadolu'ya ekilen tohumlar vardı.


Anadolu İhtilalinde Bir Öncü!

Mayasında güçlü bir anti-emperyalizm vardı bu hareketin. 6. Filoyu denize döken oydu. Amerikan büyükelçisi, Vietnam kasabı Commer'in arabasını yakan da... Kanlı pazarlarda Amerikancı dincilerin "allah allah" diye baltalarla, satırlarla üzerine saldırdıkları işte bu hareketti.

Boykotlarda onlar vardı, anti-emperyalist mücadelede onlar. Toprak işgallerine, grev çadırlarına uzandı sonra mücadeleleri. Bu hareket, uzun yıllar revizyonizmin hakim olduğu bir ortamda gelişiyordu. Bu yüzden zorlu mu zorlu bir savaş vermek gerekmişti. Sosyalizmi, devrimciliği o güne kadar statükolara hapsedenlerle de çatışa çatışa ilerliyorlardı. Mahir şöyle diyordu:

"Bizler, sekterlik, kapalı kapıcılık ve bölücülükle suçlanıyoruz; niçin?

Sağcı ideolojiye karşı sekter davrandığımız, onunla uzlaşmadığımız için, ahbap çavuşlar birliğine dahil olmamakta ısrar ettiğimiz için!

Varsın bütün oklar üstümüze yağsın. Biz doğru gördüğümüz bu yolda sonuna kadar yürüyeceğiz. Bu yolda çeşitli suçlamalara, haksız kötülemelere, iftiralara, küfürlere hatta provokasyonlara hedef olacağız. Dünyanın herhangi bir ülkesinde oportünizm tarafından bu çeşit suçlamalara hedef olmamış, bir Marksist-Leninist hareket gösterilebilir mi? Ve yine gösterilebilir mi ki, bu çeşit suçlamalarla oportünizmin bir Marksist-Leninist hareketin üstesinden geldiği?

Hayır, hayır arkadaşlar, dünyanın her yerinde, her zaman Marksist hareket oportünizmin suçlamalarına, iftiralarına, hatta provokasyonlarına rağmen, emperyalizmin ve hakim sınıfların insanlık dışı bütün cebir ve baskılarına rağmen, giderek güçlenmiş, çelikleşmiş ve zafer kazanmıştır!"

Bütün oklar üzerlerine yağıyordu gerçekten. Oligarşinin okları, devrimci gençleri katletmeye başlamıştı birer birer. Onların yolu giderek netleşiyordu. ‘70 Aralığının şafağında Türkiye halkları için bir umuda, bir müjdeye dönüştü hareket; parti ve cephe kuruldu. İşçi köylü öğrenci gençlik, hayatın her alanında örgütlenerek, teoriyi kavrayıp yolu netleştirerek, mücadelenin tecrübelerini özümseyerek yaratmışlardı partiyi.

Öncüydü onlar. Bir "çelik çekirdek"! Kurtuluş yolunu göstereceklerdi halklarına; en önde gitmenin bedeli ne olursa olsun. Neresinden baksanız, hangi açıdan ele alsanız "ilk"tiler. Ve daha pek çok ilki yaratacaklardı. Bir çıkmaz yol olan parlamenterizmi mahkum etmiş, devrimci bir rota çizmişlerdi Türkiye halklarına.

Yüreklerinde halkların kardeşliği, politikalarında enternasyonalizm, dünyanın Türkiye'sinde devrim yapmak için yola çıkmışlardı. Devrimci hareketin anti-emperyalist mücadelesinin güçlü dalgaları, siyonizmin kalelerine vurup düşürdü siyonist İsrail'in ajanı Efraim Elrom'u. Bu vuruş, emperyalizme ve Ortadoğu halklarına kan kusturan siyonizme vurulmuş en güçlü darbelerden biri olarak geçti tarihe. Ve Filistin'de bir anne, o gün doğurduğu çocuğa "El Mahir" adına verdi.