İnsan uzakta olanı özler ona
kavuşmanın hayallerini kurar
Ben seni ve bu kenti özleyip
Hasret duyulanlara kavuşma hayallerini kurarak
Ayakta durmaya çalışmıştım
Hayatın ve mekanın tüm zalimce tavrına karşı
Geldim hayatı ve mekanı sağ ve salim bir şekilde yenerek geldim
Gördüm ki
Sevdam olan kentim benden uzaklaşmış
Puslu karanlıklara saklanmış
Bir de sen hayallerimin tozlu yollarında kalakalmışsın
Bitap bir halde buldum sizi
Yıpranmış düşlerimdeki gibi kalmamış yüzleriniz
Yüzünüzde acı ve anlamsız bir tebessüm vardı.
Beni senin halin değil bu kentin hali üzdü…
Ben bu kenti asla bırakmam
O da beni ve bana ihanet etmez
Ölsem de sonunda onun bağrında saklanacağım ebediyen
Gönlümde saklı kalır uzağında olsam da
Ama seni çekip atmam birkaç günlük işkence kadar
Yaşadıklarım ölümden dönüşlerim
Kıyılardan beni mazimin kurtarışları
Senin ihanetin yanında bir esinti değil
Ben seni değil ruhunu sevdim
Sen elinsen ruhun avuçlarımda saklı
Mahkumsun artık avuçlarımda yakalanan bir kuş misali
Sen mahkumsun varlığıma yalnızlığıma
Sen sessizce yağan yağmurun verdiği huzur kadar
Huzur bulamazsın bu dünyadan