|
|
|
|
#1
8 December 2008, 10:17
|
|||
|
|||
Cvp: SevgiLiye Sözler ;)
Gidişinde gelişin gibi sadece hayaldi belki... düşlediğim düşlerim gibi...hani her gece düşü veren rüyalarıma.. Ve lacivert sisli bir gecede geleceğine inanmak, aslında hiç gelmeyeceğini bilmek gibi....
Gidişinde aslında üzmedi beni yokluğun kadar , yoktun ki aslında... Yokluğun kadar sevdim seni, yokluğun kadar özledim, yokluğunda hayal ettim... şimdi ancak yokluğun kadar nefret edebiliyorum senden.... ne acı!! Gittin, yoktun, hiç olmadın.... Seni düşlemek mi? Yinede güzeldi... kızgın bir çölde bir serabın bilinçsizce ardından koşar gibi... 
|
|
#2
8 December 2008, 10:18
|
|||
|
|||
|
Cvp: SevgiLiye Sözler ;)
Nereden başlanır ki anlatmaya, ne başı vardır aşkın ne de sonu.
An dır ya önemli olan. Esas kavuşulmayan sevgilidir aşık olunan. ruhun olduğunu, bedenin olduğunu, tenin olduğunu hissettirendir aşık! kalp atışıdır, nefes alışıdır, gözyaşıdır. bir demet nergistir, bir elektronik postadır belki de. gecenin bir yarısı, sabaha karşı aynı anda uyanmak, sesini özlemektir. farklı yerlerde, aynı anda yüzlerce frekans arasında, olmayacak bir radyo istasyonunda çalan aynı şarkıyı dinlemek ve dinletmektir aşk. "yaşanılacak kadınsın" demektir... "yaşanılacak erkeksin" demektir. bir kızınız olmasını istemektir, bir oğlunuz... tamamen ona benzemesini istemektir. sabahlara dek yüzünü okşamak, gözlerine bakmak istemektir. doyamamaktır. nefesi ve kokusuyla yaşamaktır... her an... her an... her şarkı sözünden pay çıkartmaktır, fal bakmaktır. "bu şarkı ondan bana olsun" demektir. bütün güzel olan ve görünen şeyleri ona vermek istemektir. en nadide, kimsenin hissedemeyeceği şeyleri hissediyorum, bunun bir eşi olamaz demektir... bilmiyorsunuz ne olduğunu! bir bilen varsa bana anlatabilir mi? sonu var mıdır çekilen bunca acının. bu kadar sonsuz olan duyguyu yaşayan var mıdır? Biliyorsanız anlatın da öğrenelim!
|
|
#3
8 December 2008, 10:19
|
|||
|
|||
|
Cvp: SevgiLiye Sözler ;)
"Şizofren"
Her şeyi sislerin altına gömüp kaçmak vardı... Bir Eylül akşamı yanağını dayayıp soğuk bir otobüs camına, sokaklarına daha önce hiç merhaba demediğin bir şehre doğru yol almak... Mesela, yoldan geçen kamyonları saymak çocukluğundaki gibi... Otobüsten inip şehri kucaklamak bir seher vakti... Belki de sabah namazına yetişmek... Semâya kaldırıp başını, son kez tövbe ederken günahlarına; küfürler savurmak, bir adanmışlığı geride bıraktığın boşluğa... Bir simitçiye adres sorup, terkedilmiş bir virâneye yerleşmek sonra... Limonlu çay ve sigara dumanının yârenliğinde açıp ellerini doğan güne, sarılmak yeni olduğuna kendini bile inandıramadığın bir geleceğe... Ve kanlanmış gözlerini kapayıp sadece rüzgârı hissetmek... Bir rüya olduğunu kabullenmek, yaşanmış ve yaşanamamış her şeyin. "Uyanık olmak kâbusu"na alışmaya çalışmak... Bir mezara bekçi olduğun halde, hâlâ dayanıklı bir mermer olmakla övünmek... En sonunda ise bir şizofren çığlığı: "Hasta değilim ben!"
|
Hybrid-Şeklinde
